Беларуская Аўтакефальная Праваслаўная Царква пасьля Ўсебеларускага Царкоўнага Сабору
Зімой 1941-1942 г. бальшавікі перамаглі нямецкі наступ на Маскву і адкінулі нямецкія войскі да ўсходніх межаў Беларусі. Пазьней бальшавікі абаранілі Ленінград і стрымалі нямецкі наступ на паўночным фронце. У 1942-1943 г. бальшавікі разграмілі значныя нямецкія сілы пад Сталінградам і распачалі сталае адкочваньне нямецкіх арміяў на захад. У нямецкіх бліскіх тылох бальшавікі распачалі дывэрсыйную акцыю. Вясной 1942 г. Савецкая Расея пачала перакідаць на Беларусь самалётамі свае дывэрсыйныя аддзелы. Скарыстаўшы ненавісную народу нямецкую колёніяльную палітыку, нацыянальны ўціск і эксплёатацыю краю, вынішчаньне голадам, цяжкімі перагонамі пехатой і масавае дастрэліваньне палонных савецкіх жаўнераў, масавыя дэпартацыі беларускага жыхарства на прымусовыя працы ў Нямеччыну і вымардоўваньне паасобных групаў жыхарства Беларусі, – Савецкая Расея разгарнула шырокую дывэрсыйную вайскова-палітычную акцыю на Беларусі. Гастрыня гэтай савецкай дывэрсыі была скіраваная супроць немцаў і супроць беларускага нацыянальнага актыву. Савецкія банды выстрэлівалі беларускіх настаўнікаў, працаўнікоў самапомачы, адміністрацыі, нацыянальна-палітычных дзеячоў, пісьменьнікаў, сьвятароў, сваякоў асоб, якія працавалі на якой небудзь беларускай грамадзкай ніве.
Пасьля аўтакефальнага Сабору Беларускай Праваслаўнай Царквы савецкія банды распачалі вынішчаць удзельнікаў сабору. На 2-гі дзень пасьля павароту на прыход з сабору быў замардаваны імі сьв. Анатоль Сярпоў, з Пастаўскага благачыньня.
Хутка пасьля прыезду з сабору савецкая банда прышла ў хату да сьв. Аляксандра Апанасэвіча, але не засьпела яго дома. Тады атаман зажадаў ад матушкі, каб яна перадала сьвятару, каб ён напісаў, чаго ён езьдзіў у Менск і, каб чакаў на іх ува ўстаноўлены тэрмін. Сьв. Апанасэвіч напісаў, што езьдзіў па царкоўных справах; аднак, сам не прабываў дома, а хаваўся. У вызначаную ноч дом сьв. Апанасэвіча быў акружаны ўзброенай бандай. Прачытаўшы напісанае сьвятаром атаман сказаў, што гэта няпраўда, бо сьв. Апанасэвіч езьдзіў у Менск арганізаваць беларускае войска. Партызаны ўзялі царкоўную пячатку і наставілі яе на чыстых аркушах паперы. Прачакаўшы цэлую ноч і не дачакаўшыся сьвятара, банда адыйшла.
А праз некалькі дзён у ваколіцах знаходзілі забітых беларусаў з прычэпленымі да іх аркушамі паперы з царкоўнай пячаткай прыходу сьв. Апанасэвіча. Так бальшавікі хацелі справакаваць нямецкія рэпрэсыі на беларускае духавенства. Запраўды, нямецкае СД апрошвала сьв. Апанасэвіча аб тым, як яго пячатка дасталася на паперу прычэпленую да памардаваных людзей.
Сьв. Вячаслаў Малашка, ранены савецкай бандай, быў спалены імі жыўцом на Усходняй Беларусі каля Бягомеля ў 1942 г.
Сьв. Мікалай Скабей быў забіты савецкай бандай на Палесьсі ў 1943 г.
Сьв. Аладка, камандыраваны з Глыбоччыны для духоўнай працы на Усходнюю Беларусь, быў замардаваны савецкімі бандытамі ў 1942 г.
Сьв. Антон Каліноўскі прапаведваў супроць бязбожнага бальшавізму і быў замардаваны бальшавіцкай бандай на прыходзе ў Валяўцы ў 1943 г.
Сьв. Мікалай Дзяруга расстраляны савецкай бандай ў 1943 г.
Прат. I. Кушнер згінуў ад бальшавіцкай міны ў 1943 г.
Характэрна, што савецкія банды вымардоўвалі сьвятароў беларусаў, але не вынішчалі сьвятароў расейцаў, якія знаходзіліся на прыходах.
Савецкія банды выпальвалі цэлыя вёскі з цэрквамі, дзеля розных прычынаў. ............
