Гісторыя эканамічнага развіцця Беларуссю ў канцы XVII - пачатку XVIII ст.

Эканамічны заняпад Беларусі ў другой палове XVII — першай палове XVIII ст.

Другая палова XVII — першая палова XVIII ст. – гэта перыяд глыбокага эканамічнага заняпаду, прычынамi якога перш за ў се з`я ў ляюцца:

1. Войны:

- антыфеадальная вайна 1648 — 1654 гг.;

- вайна Расіі з Рэччу Паспалітай 1654 — 1667 гг.;

- польска-шведская 1655 — 1660 гг.;

- Паўночная вайна 1700 — 1721 гг.

Вынікі: поўнае разбурэнне гарадоў і сельскай гаспадаркі асабліва ў усходніх і паўночных раёнах.

2. Рэзкае скарачэнне колькасці насельніцтва

На 1654 г. на Беларусі было каля 2,9 млн. жыхароў, на 1667 г. – каля 1 млн. Абязлюдзелі ўсходнія і паўночныя паветы Беларусі. Да 1700 г. колькасць насельніцтва ўзрасла да 2,2 млн., але пасля Паўночнай вайны – зменшылася да 1,5 млн. чалавек.

3. Значнае змяншэнне колькасці ворыўных зямель. Не было працаўнікоў, зменшылася колькасць цяглавай жывёлы. Плошчы ворыва на Беларусі скараціліся больш чым на палову.

4. Узмацненне феадальнай эксплуатацыі сялянства. Павялічваліся памеры павіннасцей: адпрацовачнай, грашовай і натуральнай. У цяглых сялян у асноўным на захадзе і ў цэнтры Беларусі пераважала адпрацовачная, у чыншавых (больш на ўсходзе) — грашовая.

Асабліва цяжкае становішча было ў тых сялян, што працавалі на землях феадалаў-арандатараў. Арандатар, які імкнуўся за час свайго ўладання атрымаць ад маёнткаў найбольшы прыбытак, нярэдка павялічваў павіннасці звыш усякіх нормаў.

5. Няўстойлівыя палітычныя абставіны, узброеная барацьба магнацкіх груповак. Так, у канцы XVII – пачатку XVIII ст. найбольш адыёзныя формы набыла барацьба Сапегаў і Радзівілаў, што праходзіла на фоне Паўночнай вайны. Войскі магнатаў вынішчалі маёнткі сапернікаў, жадаючы падарваць эканамічную моц ворага. Тым часам падрывалася моц усей дзяржавы.

Сельская гаспадарка

Аднаўленне гаспадаркі пачалося на Беларусі ў пачатку XVIII ст. з галоўнай галіны — сельскай гаспадаркі. Зацікаўлены ў гэтым былі феадальныя ўласнікі — шляхта, магнаты, кароль і царква, у руках якіх знаходзілася галоўнае багацце – зямля і прыгоннае сялянства.

Дробная шляхта гаспадарыла на невялікіх участках зямлі і валодала нязначнай колькасцю сялян. Маёнтак сярэдняга шляхціца складалі некалькі вёсак. Буйнымі землеўладальнікамі былі магнаты, уласнікі вялікіх зямельных латыфундый, у склад якіх уваходзілі некалькі дзесяткаў ці нават соцень вёсак. У канцы XVIII ст. 16 магнацкім сем'ям (Радзівілам, Сапегам, Агінскім, Чартарыйскім і інш.) належала на Беларусі 30 % усіх сялян.

Буйнейшым феадальным уласнікам быў кароль Рэчы Паспалітай. Маёнткі, якімі ён распараджаўся, называліся каралеўскімі эканоміямі. Самымі вялікімі каралеўскімі ўладаннямі на ўсходзе Беларусі была Магілёўская эка-номія, якая ў пачатку XVII ст. налічвала толькі ворнай зямлі 126 тыс. га. Вялікія землеўладанні належалі каталіцкай і ўніяцкай царквам. У ходзе аднаўлення сельскай гаспадаркі феадальная знаць выкарыстоўвала ў асноўным два метады: перавод сялян на грашовы аброк — чынш і пашырэнне фальварка.

Грашовая рэнта ўжывалася часцей там, дзе разбурэнне было асабліва вялікім і востра не хапала рабочых рук. У гэтых маёнтках памешчыкі вымушаны былі адмаўляцца ад самастойнага вядзення гаспадаркі, перадавалі часова зямлю сваіх фальваркаў сялянам і пераводзілі іх з паншчыны на чынш. ............