БЕЛАРУСКІ ДЗЯРЖАЎНЫ УНІВЕРСІТЭТ

ФІЛАЛАГІЧНЫ ФАКУЛЬТЭТ

АНТРАПОНІМЫ Ў ТВОРЧАЙ СПАДЧЫНЕ ЎЛАДЗІМІРА КАРАТКЕВІЧА

Студэнткі IV курса

Філалагічнага факультэта

Спецыяльнасць “Беларуская філалогія”

Кароткінай А. А.

Навуковы кіраўнік- кандыдат

педадагічных навук – дацэнт

Якуба С.М.

Мінск, 2007

Змест

Уводзіны

1.Антрапонімы ў творы У. Караткевіча

2.Імёны

2.1 Славянскія і запазычаныя імёны

2.2 Як утварыліся імёны

2.3 Iмя па бацьку

3.Прозвішчы

4.Мянушкі

Заключэнне

Спіс выкарыстанай літаратуры

Уводзіны

Вывучэнне анамастычнай лексікі – асабовых уласных імёнаў, мянушак, прозвішчаў, розных тапанімічных назваў, псеўданімаў у беларускім мовазнаўстве і літаратуразнаўстве пачалося параўнальна нядаўна. За апошнія гады прыкметна актывізавалася цікавасць да анамастычных праблем, пра што сведчаць шматлікія навуковыя і навукова-метадычныя працы, у якіх разглядаюцца як агульныя, так і прыватныя асаблівасці анамастыкі.

1.Антрапонімы – гэта уласныя імёны літаратурных персанажаў (прозвішчы, імёны і імёны па бацьку, мянушкі, празванні, назвы персанажа па назве населенага пункта і інш., уласныя імёны рэальных асоб (палітычных дзеячаў, пісьменнікаў, вучоных, сваякоў і знаёмых пісьменніка).

Увогуле, антрапонімы ўяўляюць сабой вялікі пласт лексічных адзінак, сфера функцыянавання якіх надзвычай разнастайная. Пра гэта сведчыць ужыванне ўласных імёнаў у маўленні, у мастацкай літаратуры, дзе “імя, яго сэнс і форма, сітуацыя выкарыстання і нават яго адсутнасць ніколі не бывае выпадковым, нязначным”.

Антрапонімы з’яўляюцца неад’емным кампанентам твораў мастацкай літаратуры, іншых жанраў і разнавіднасцяў вуснай і пісьмовай мовы, складаюць значную частку слоўніка любога мастацкага твора, якая мае шэраг прыкмет і асаблівасцяў, што адрознівае іх ад іншых лексічных адзінак у мастацкім тэксце. Яны з’яўляюцца яскравым паказчыкам нацыянальных традыцый, якія прадаўжае і ўзбагачае мастак слова. Праз іх прасочваюцца адносіны пісьменніка да персанажа – носьбіта імя, сцвярджаецца аўтарская ідэя твора, выяўляецца моўная культура. Лінгвісты ў такіх адзінках выяўляюць наступныя характэрныя для іх функцыі, важныя для асэнсавана акрэсленага ўспрыняцця мастацкага тэксту: пазнавальную, адрасную, ідэалагічную, сацыяльна-ацэначную, эмацыянальна-экспрэсіўную і інш., якія ў канкрэтным творы, у канкрэтным антрапоніме могуць рэалізоўваць усе ці некаторыя з названых уласцівасцяў з большай ці меншай ступенню выразнасці, адпаведнасці зместу мастацкага твора або аўтарскай ідэі і інш. Вывучэнне спецыфікі антрапонімаў у творах адкрывае перспектыву паглыблена даследаваць асаблівасці мовы і стылю пісьменніка, заглянуць у яго творчую лабараторыю, прасачыць этапы станаўлення яго майстэрства, а таксама эвалюцыю зараджэння і напісання асобных літаратурных твораў і асобных жанраў літаратуры.

Калі прызнаць, што чалавек – гэта кніга, то ў ёй мовай імёнаў і прозвішчаў можна напісана радаводная гісторыя. Варта адзначыць, што антрапанімічныя назвы - гэта энцыклапедыя мовы, своеасаблівая памяць народа, гістарычныя помнікі, у якіх адлюстраваліся традыцыі, побыт беларусаў і іншых народаў, што пражывалі на тэрыторыі сучаснай Беларусі і з якімі кантактавалі нашы продкі. ............